CASTAÑO Y ANDRÓMEDA




Adicámonos a contemprar estrelas por todas as partes, sen máis; a rirnos
das anécdotas do alto pra preguntarnos por se bebéramos.
Adicámonos a todo tipo de curiosidades e falar de como arranxar o mundo, o seu mundo.
Adicámonos, tempo, a escoitar os queixumes do vento ausente, nunha noite sen Selene.
Adicámonos a contar historias de vaguedades e ocorrencias varias pra soportar a xeada.
Adicámonos á vida nocturna coa que nos acompañaron deceas  doutros seres vivos.
Percorremos os carrouchos e veredas sen contratempo de pisar animais reptando.
Os nosos pasos eran xigantes dentro dun mar durmido.
O cume do Merlo sorría, o pozo da neve oía e Cachola da Parra tamén o facía
nun agardamento incesante dunha noite tesa.
Envoltos coma nunha trémbora estrelada
pasou unha curuxa voando, co seu bater tranquilo.
Antre a mantela húmida un serpeo de forte fregado reptou ao noso lado.
Nada que ocultar ante os ollos dos que observábannos en paz.
Chegamos ao Gran Avó, ao vello tocón de grave madeira;
a vasta árbore e castiñeira de porte enorme e cinto ancho.
Recibiunos cos brazos estendidos, coma o que se alegra de ver a uns amigos.
Unhas horas de xúbilo rodeándoo polo leste, oeste, nunha contorna sen luz crara.
O noso regreso foi un camiño inverso sen sobresaltos, sen ruídos.
Contándonos as mesmas historias con que subíramos.  bd;-D´
[Carpet Crawlers es, tal vez, el tema más genuino para esta página]

Nos dedicamos a contemplar estrellas por doquier, sin más; a reírnos
 de las anécdotas  de el alto para  preguntarnos  si  habíamos bebido.
Nos dedicamos a todo tipo de curiosidades y hablar de cómo arreglar el mundo, su mundo.
Nos dedicamos, tiempo, a escuchar los lamentos del viento ausente, en una noche sin Selene.
Nos dedicamos a contar historias de vaguedades y ocurrencias varias para soportar la helada.
Nos dedicamos a la vida nocturna con la que nos acompañaron decenas de otros seres vivos.
Recorrimos los caminos y veredas sin contratiempo de pisar animales reptando.
Nuestros pasos eran gigantes dentro de  un mar dormido.
El pico del Mirlo sonreía, el pozo de la nieve oía y Cabeza La Parra también lo hacía
 en una espera incesante de una noche tiesa.
Envueltos como en una vieja manta estrellada
 pasó una lechuza volando, con su aleteo tranquilo.
Entre la hojarasca húmeda un zigzag de fuerte frotado reptó a nuestro lado.
Nada que ocultar ante los ojos de los que nos observaban en paz.
Llegamos al Gran Abuelo, al vetusto tocón de grave madera;
el vasto árbol y castaño de porte enorme y contorno ancho.
Nos recibió con los brazos extendidos, como el que se alegra de ver a unos amigos.
Unas horas de regocijo rodeándolo por el este, oeste, en un entorno sin luz clara.
Nuestro regreso fue un camino inverso sin sobresaltos, sin ruidos.
Contándonos las mismas historias con que habíamos subido.  bd;-D´