5.10.15

OPUSlencia I...[No somos nadie]





















Coldplay: 42

Relatos Clandestinos VI:

[Eiquí na lingua galaica]

Opulencia que nos depara el paraguas del capitalismo futuro, bajo el cual los acuíferos fósiles pondrán las aguas embotelladas sin apenas ver la luz en sus mesas y en su indecisión ir creando una hambruna que no se la salte ningún hijo de vecina ni misericordia con la que recurrir al banco de alimentos más cercano… 
Opulencia que nos acerca cada vez más a las castas de la nobleza mísera y sacerdotal incongruencia en esta depravada vida sobre la que vamos y venimos… 
Opulencia que dejando de lado el cariz humano se restriega en los placeres de la alcurnia de alquimistas al más alto prestigio del arte de los grandes museos. 
¿Y yo me pregunto, sabrá Vladímir  que en tal mirador no sólo se cuecen habas?

Por si acaso me ronde la muerte cerca y no sabiendo cuándo me presto a recogerlo en mi agenda, lo apunto, tomo nota y lo visitaré aunque en ello me vaya la vida. ¡Vaya¡ quién lo diría que la misma opulencia me rondase tan de cerca y dejando de lado mis más honrosos principios caseros y hogareños en lo talante a la cocina se me haya hecho agua la boca por tan ricos y oprobios manjares fuera de nuestro alcance. 

Haré el esfuerzo y me llevaré a la prenda que quiero para una ronda al mirador de la opulencia. 

Sea pues, vengan esas bondades y a vosotros mi reino. d:D´

...Hay quien embebidos de esas noches se zampan las horas nocturnas como si nada y otros que por no soportar bien sus efectos sólo con su mismo paso obtienen resacas diurnas. La noche puede ser muy mala y si tiene luna completa más todavía.

Los diálogos selenitas son largos monólogos que brillan extraordinariamente empachando de fría luz las noches más cálidas. 

Es su arco en el sur quien despierta las pupilas tras la cámara y despuntado el verano erizan de la piel el vello. 
Salud y Libertad d:´


9 de oct. de 2015;10:18

1.10.15

Ecrise de lúa e temporal en Gredos

Solpor e tormenta unhas horas antes, cara Gredos


King Crimson: Moon Child


Noite anterior de lúa chea
Contos de Noituno e Aleivoso IX: 
(Eiquí en castelán)

Arroupados de Selene, capítulo 1, divertículo 1:
──Sexa a luz e foi a luz.
──E vimos que era boa separada das tebras


¡Que vén o preto, que vén o petro!...

Ao berro de guerra unha nova noite botóullenos coma unha manta raia, punto.
¡Que vén o preto, que vén o preto!...
E desaparecendo do chan todo raio véullenos enrima coma lene hálito noituno ao voo aqueixado da garza que desesperanzada alouta en dirección a Venus.
Xa o dixo aquela noite de mariorrubio coma berro perplexo doutro combate anterior: ¡ Ás armas! seica atácannos entre tanta auga contaminada só quedaranos gasoil ata o remonte. Deamos volta e montemos o campamento nesta linha encol a ponte que pra ramas xa está canela.
A lúa canela ladraba cores de ocre parda e a terra entremesturada de farallóns e areiscas daba paso a un invisíbel canón de riscas de neis máis aló da boscaxe da fraga. Tudo escuro.

¡Que vén o petro, que vén o petro!
E eu por pés levo gadoupas coma o animal que levo dentro.

Ecrise da lúa.
Arroupados de Selene: Capítulo 1, divertículo 2:
──E negarasme tres veces:
¡O animal, o animal, o animal!

¡Vaise a pór preto, vaise a pór preto!

En ocasións chegar máis aló é falta de tempo, ao non haber antelación suficinte á situación tallante. Son cousas da 2.
Estes luares son bos e dan máis do que permiten a primeira vista. É a tanxente.

O porto que roxe amortuxado no seu cume xa non é alto no caminho se non luar de paso ao que atravesamos sen deternos na fontela do descenso seica as multas.
Algo máis das doce, medianoite e nos o relento. 
Unha ollada aos encoros eutróficos revélannos que as súas charcas augas abaixo deixarán ludros e vergonhas ao ser nelas presas. Diques de augas contidas de pracer e xogo, pra goce de todos que coas súas máquinas e cabos esquían sobor a súa agás transparente lámina. Logo din que está cara. Toma! e o peixe.

E despois dunhas horas dixo:
──Vou pórme algo, nótase o fresco.

O reflexo quéixase de nitidez e a silueta só é un bosquexo do que foi. Alí cheira a bosta; a caldo de cultivo, fede a estércol e feo fundido. Estrume e frescuallo
Finou o vrau e as noites son frescas.

Ás veces perdo fonemas pois cégame a luz sobroxeito e retírome ao fundo dunha ola que si toda non escapa xa sábese onde vén.

        A claridade regresa e recollemos.