Nina Simone: Sinnerman
Contos
no estraperlo V:
Eiquí en castelán
O tempo *voa a vida nas súas *ás campa viaxeira medorenta a caérsenos enriba e nos con ela...
Alivio
Douspasos Adiante, nado ao calor dunha lareira, fíxose maior co sainete e os
madrigales que o seu titío contáballe alá nas pódalas do emparrado; cabisbaixos
ámbolos recitabanse pra consolo das horas e o tempo lixeiro. O traballo
improductivo de subsistencia embargábaos mentras horas importándolles unha
alcarabía si manhá había votacións ou era festivo. Este e a facenda non tinhan
horarios nin sabían de descansos, eran asuntos sen importancia que eles facían
de meia gana só pra seguir vivindo un día máis ata chegar as matanzas. O frío
vento de finais, xa recolleitas anadas e tubérculos, era agora gran de batalla
e carne de muinho que ambos sobor burrinhos transportaban con temperanza aos
pés da montanha á que voltaban pasados uns días. Despois cas sacas fóra do
alcance de leiróns e outros furelos íanse pasando os intres con bos cigarros e
pipas, leituras e xaques, mates e damas no calor da cocinha. Caída a noite
sobor unha cunca de días de lardo só e verzas daban sabor á pota semanal do
único caldo amigo de ruíns patacas louras. Migallas de pan con leite e vinho
azucrado ao almorzo e outrora volta ao eido agora coidando as abellas ás que
pacentemente tratan por si escasean ou caen enfermas dalgún mal queixadas.
Entre tantas necesidades unhas veces xantaban ao medodía e outras no
esquecemento chegando a casa eran xa horas de comida. Outrora sería.
Unha
vez, Douspasos Adiante, viu un empardecido intenso, luzada da noite,
mentres apacentaba o escaso do gando e quedouse ao fin prendourado
mentras duraron as luces da físgoa e chegoulle a hora verde, ínterim único
punto. Cando regresou ao fogar falou co gran vello e isto foi o que lle
dixo:
──*Xiao,
Micavelo , si non che importa, quero percorrer o mondo e ver onde o sol asconde
sonhos.
O avó
tristeiro levantándose sen présa e co aspecto moi adusto achegouse a el e
deulle un grande apreixo de despedida. Logo dixo
──Sabía
que algún día chegaría este intre e por iso tínhate gardado algo que che será
indispensábel. Ben trátao e sempre che será moi útil; con iso poderás ver máis
aló do mundo, tralo solpor.
Xuntos baixaron a un
recuncho desconhecido pra Alivio e apartando unha chea de pallas da corte
descubriu o cadro dun velocípedo coruscante co cambio que ponhía *alivio-23sinmans.
Daquela descubríndoo por compreto apareceu decata unha cicleta de roda
setecentos de cando el músico entreguerras ía por pobos, aldeas e luares
recitando e tocando a gaita a calquera que lle dese dous pesos ou un chan onde
pasar a noite si o día botábaselle enriba.
Contan que despedíronse
unha manhá polo boedromión e, logo das vendimas, perdéronse de vista pola
distancia de poalleira que fundía solapando *recordos nos ollos dámbolos.
Un traxe de chaqueta
elegante pana e terlenka pra a viaxe pedaleando era a súa cruz e raia viva. Xiz
de sastre raioto.
Seica saiba algún día
algo del, pensaba o que se queda.
──Si podes escribe algo
──voceou o tío, mais o mozo só puido, virando a cachola, axitar os seus brazos
en sinal de despedida. d:D´
[*Adiante
Ivasoio son os apelidos do seu tío; Norbeto Llulius os seus alcumes e oitenta e
dous finados. 3266]
[O curioso
da anécdota é que o que se foi foi o vello, xa un transfuxido permanente, o
outra xa leva un tempo pedaleando sobor a cicleta de varillas, ista xa con
setenta e cinco anos de roda tempa]
[*É unha
referencia a os cambios ShimanoAlivio21 das rodas traseiras :)´]
[*Recordos:
bágoas. É un sinónimo lembrando as parolas daquela pilícula Blade Runner]
Cantos viaxes fixemos xuntos, meu. O fin, despois de tantos anos xa non voltareiche a ver...E bótoche de menos tanto coma os outros dous que transfuxiron o ano pasado, coido no mesmo mes. As veces penso en vos e váiseme un anaco dá vida con cada solpor. De cativo, ti, coidando de min e xogando; xa de maior eu ocupábame de ti en cada unha das nosas viaxes. Foron anos departindo de filosofía, teoloxía, antropoloxía, arte e, entre medias, chistes e anécdotas cas que riamos coma tolos. Eu cada volta máis apóstata, ti cada outra maís lonxe. Xa de xoven eras filósofo e apartado, de vello ficache o revés. Eu fixen o contrario.
E aínda
ficaba moito que falar, viaxar, contar, rir...E aínda fícame o teu irmao a quen
vesito as veces.
Nina Simone: ain´t got no
[*Livres: Nos mapas feitos ata agora esta serra onde morre o Macizo Galaico aparece nomeada coma "Penas Libres"; algo que no meu xeito de ver é unha aberració. O nome en galaico sería "Penas Ceibes", mais o ser raiota sempre tivo o nome de Livre do galaicolusitán. Os que fixeron os mapas entendían que era unha errata (coma cando escreben o meu hipocorístico o que lle suman unha "d" final sen máis; sen facer caso do acento na primeira sílaba) e logo a trocaban ca letra "b". Unha pena que non merecen estas penas.