Advertencia a todos los débiles de carácter:
Esto es lo que queda para los amigos, sólo para los amigos. Sino estás dispuesto a aceptar tus
errores, no entres...............................................................
PODRÍAS VIAJAR A LUGARES NO DESEADOS
....................................................................¡Santi, pica!
Opulencia que nos depara el paraguas del
capitalismo futuro, bajo el cual los acuíferos fósiles pondrán las aguas
embotelladas sin apenas ver la luz en sus mesas y en su indecisión ir creando
una hambruna que no se la salte ningún hijo de vecina ni misericordia con la
que recurrir al banco de alimentos más cercano…
Opulencia que nos acerca cada vez más a
las castas de la nobleza mísera y sacerdotal incongruencia en esta depravada
vida sobre la que vamos y venimos…
Opulencia que dejando de lado el cariz humano
se restriega en los placeres de la alcurnia de alquimistas al más alto
prestigio del arte de los grandes museos.
¿Y yo me pregunto, sabrá Vladímir
que en tal mirador no sólo se cuecen habas?
Por si acaso me ronde la muerte cerca y no
sabiendo cuándo me presto a recogerlo en mi agenda, lo apunto, tomo nota y lo
visitaré aunque en ello me vaya la vida. ¡Vaya¡ quién lo diría que la misma
opulencia me rondase tan de cerca y dejando de lado mis más honrosos principios
caseros y hogareños en lo talante a la cocina se me haya hecho agua la boca por
tan ricos y oprobios manjares fuera de nuestro alcance.
Haré el esfuerzo y me llevaré a la prenda
que quiero para una ronda al mirador de la opulencia.
Sea pues, vengan esas bondades y a
vosotros mi reino. d:D´
...Hay quien embebidos de esas noches se zampan las horas nocturnas como si nada y otros que por no soportar bien sus efectos sólo con su mismo paso obtienen resacas diurnas. La noche puede ser muy mala y si tiene luna completa más todavía. Los diálogos selenitas son largos monólogos que brillan extraordinariamente empachando de fría luz las noches más cálidas. Es su arco en el sur quien despierta las pupilas tras la cámara y despuntado el verano erizan de la piel el vello. Salud y Libertadd:´
E desaparecendo do chan todo raio véullenos enrima coma lene hálito noituno ao voo aqueixado da garza que desesperanzada alouta en
dirección a Venus.
Xa o dixo aquela noite de mariorrubio coma berro perplexo
doutro combate anterior: ¡ Ás armas! seica atácannos entre tanta auga
contaminada só quedaranos gasoil ata o remonte. Deamos volta e montemos o
campamento nesta linha encol a ponte que pra ramas xa está canela.
A lúa canela ladraba cores de ocre parda e a terra
entremesturada de farallóns e areiscas daba paso a un invisíbel canón de
riscas de neis máis aló da boscaxe da fraga. Tudo escuro.
¡Que vén o petro, que vén o petro!
E eu por pés levo gadoupas coma o animal que levo dentro.
Ecrise da lúa.
Arroupados de Selene: Capítulo 1, divertículo 2:
──E
negarasme tres veces:
¡O animal, o animal, o animal!
¡Vaise a pór preto, vaise a pór preto!
En ocasións chegar máis aló é falta de tempo, ao non haber
antelación suficinte á situación tallante. Son cousas da 2.
Estes luares son bos e dan máis do que permiten a primeira
vista. É a tanxente.
O porto que roxe amortuxado no seu cume xa non é alto no caminho
se non luar de paso ao que atravesamos sen deternos na fontela do descenso seica as multas.
Algo máis das doce, medianoite e nos o relento. Unha ollada aos encoros eutróficos revélannos que as súas charcas augas abaixo deixarán ludros e
vergonhas ao ser nelas presas. Diques de augas contidas de pracer e xogo, pra
goce de todos que coas súas máquinas e cabos esquían sobor a súa agás transparente lámina. Logo din que está cara. Toma! e o peixe.
E despois dunhas horas dixo:
──Vou
pórme algo, nótase o fresco.
O reflexo quéixase de nitidez e a silueta só é un bosquexo do
que foi. Alí cheira a bosta; a caldo de cultivo, fede a estércol e feo fundido. Estrume e frescuallo
Finou o vrau e as noites son frescas.
Ás veces perdo fonemas pois cégame a luz sobroxeito e
retírome ao fundo dunha ola que si toda non escapa xa sábese onde vén.
Eiquí en castelán O tempo*voa a
vida nas súas*ás campa
viaxeira medorenta a caérsenos enriba e nos con ela...
Alivio
Douspasos Adiante, nado ao calor dunha lareira, fíxose maior co sainete e os
madrigales que o seu titío contáballe alá nas pódalas do emparrado; cabisbaixos
ámbolos recitabanse pra consolo das horas e o tempo lixeiro. O traballo
improductivo de subsistencia embargábaos mentras horas importándolles unha
alcarabía si manhá había votacións ou era festivo. Este e a facenda non tinhan
horarios nin sabían de descansos, eran asuntos sen importancia que eles facían
de meia gana só pra seguir vivindo un día máis ata chegar as matanzas. O frío
vento de finais, xa recolleitas anadas e tubérculos, era agora gran de batalla
e carne de muinho que ambos sobor burrinhos transportaban con temperanza aos
pés da montanha á que voltaban pasados uns días. Despois cas sacas fóra do
alcance de leiróns e outros furelos íanse pasando os intres con bos cigarros e
pipas, leituras e xaques, mates e damas no calor da cocinha. Caída a noite
sobor unha cunca de días de lardo só e verzas daban sabor á pota semanal do
único caldo amigo de ruíns patacas louras. Migallas de pan con leite e vinho
azucrado ao almorzo e outrora volta ao eido agora coidando as abellas ás que
pacentemente tratan por si escasean ou caen enfermas dalgún mal queixadas.
Entre tantas necesidades unhas veces xantaban ao medodía e outras no
esquecemento chegando a casa eran xa horas de comida. Outrora sería.
Unha
vez, Douspasos Adiante, viu un empardecido intenso, luzada da noite,
mentres apacentaba o escaso do gando e quedouse ao fin prendourado
mentras duraron as luces da físgoa e chegoulle a hora verde, ínterim único
punto. Cando regresou ao fogar falou co gran vello e isto foi o que lle
dixo:
──*Xiao,
Micavelo , si non che importa, quero percorrer o mondo e ver onde o sol asconde
sonhos.
O avó
tristeiro levantándose sen présa e co aspecto moi adusto achegouse a el e
deulle un grande apreixo de despedida. Logo dixo
──Sabía
que algún día chegaría este intre e por iso tínhate gardado algo que che será
indispensábel. Ben trátao e sempre che será moi útil; con iso poderás ver máis
aló do mundo, tralo solpor.
Xuntos baixaron a un
recuncho desconhecido pra Alivio e apartando unha chea de pallas da corte
descubriu o cadro dun velocípedo coruscante co cambio que ponhía *alivio-23sinmans.
Daquela descubríndoo por compreto apareceu decata unha cicleta de roda
setecentos de cando el músico entreguerras ía por pobos, aldeas e luares
recitando e tocando a gaita a calquera que lle dese dous pesos ou un chan onde
pasar a noite si o día botábaselle enriba.
Contan que despedíronse
unha manhá polo boedromión e, logo das vendimas, perdéronse de vista pola
distancia de poalleira que fundía solapando *recordos nos ollos dámbolos.
Un traxe de chaqueta
elegante pana e terlenka pra a viaxe pedaleando era a súa cruz e raia viva. Xiz
de sastre raioto.
Seica saiba algún día
algo del, pensaba o que se queda.
──Si podes escribe algo
──voceou o tío, mais o mozo só puido, virando a cachola, axitar os seus brazos
en sinal de despedida.d:D´
[*Adiante
Ivasoio son os apelidos do seu tío; Norbeto Llulius os seus alcumes e oitenta e
dous finados. 3266]
[O curioso
da anécdota é que o que se foi foi o vello, xa un transfuxido permanente, o
outra xa leva un tempo pedaleando sobor a cicleta de varillas, ista xa con
setenta e cinco anos de roda tempa]
[*É unha
referencia a os cambiosShimanoAlivio21das rodas traseiras :)´]
[*Recordos:
bágoas. É un sinónimo lembrando as parolas daquela pilículaBlade Runner]
Cantos viaxes fixemos xuntos, meu. O fin, despois de tantos anos
xa non voltareiche a ver...E bótoche de menos tanto coma os outros dous que
transfuxiron o ano pasado, coido no mesmo mes. As veces penso en vos e váiseme
un anaco dá vida con cada solpor. De cativo, ti, coidando de min e xogando; xa
de maior eu ocupábame de ti en cada unha das nosas viaxes. Foron anos
departindo de filosofía, teoloxía, antropoloxía, arte e, entre medias,
chistes e anécdotas cas que riamos coma tolos. Eu cada volta máis apóstata, ti
cada outra maís lonxe. Xa de xoven eras filósofo e apartado, de vello ficache o
revés. Eu fixen o contrario.
E aínda
ficaba moito que falar, viaxar, contar, rir...E aínda fícame o teu irmao a quen
vesito as veces.
Grazas, meu,
pola vida compartida. Bricd
Nina Simone: ain´t got no
[*Livres: Nos mapas feitos ata agora esta serra onde morre o Macizo Galaico aparece nomeada coma "Penas Libres"; algo que no meu xeito de ver é unha aberració. O nome en galaico sería "Penas Ceibes", mais o ser raiota sempre tivo o nome de Livre do galaicolusitán. Os que fixeron os mapas entendían que era unha errata (coma cando escreben o meu hipocorístico o que lle suman unha "d" final sen máis; sen facer caso do acento na primeira sílaba) e logo a trocaban ca letra "b". Unha pena que non merecen estas penas.
Serra de Penas Livres é o seu nome; serra raiota, de homes e mulleres livres que sempre caminharon xuntos, da man dos que fican a outra beira da raia]
Los parásitos del tiempo nos tienen abocados a vivir consumiéndonos con cada bocanada de el aire que nos mata en cada soldadura.
En esas horas que transcurren silenciosas, ociosas y se queman una tras otra como los pitillos en manos fumadoras
Esa agua que corre, discurre y flotan en ella hojas del libro deshecho de la vida propia. Estómago rumiante que deslomándose al golpear los cantos y rocas de las esquinas tenebrosas del bosque de edificios que son nuestras ciudades.
Los parásitos del tiempo que consumen inevitablemente los traslados dejando un espacio vacío unido de hilo y membrana detrás de la cual estamos cada uno. d:D´
Neptuno servía agua en el velo de Acuario y éste acompañada en los cuádriceps del aguador remoloneaba la distancia entre Marte que detrás venía persiguiéndola. Es el mito.
Neptuno vigilaba el caudal de deseo, el caudal de estrellas con alfa AQR 57...d:D´
Debieron pensar los que primitivamente imaginaron los dioses que algún día se confirmarían sus pensamientos esquizoides y esperando nos dirían cuánto deseaban contarnos que su infierno existe aunque sus antepasados con mitras y casullas se equivocaron donde en un principio lo ubicaron. Desde entonces enfermaron, y eso se contagia si no hay remedio o antídoto. Se propaga como la propaganda, validado pleonasmo, de los anuncios de lo que no pareciendo bueno lo sea por tradición, costumbre o falacia múltiple. Meterlo por los ojos es primordial, luego el tiempo ya dirá.
Debieron pensar o piensan los que hoy preceden que ahora se podría escudriñar un lugar mejor para tan inalcanzables entes a los que adoran y desean que a la fuerza, o sin ella, los demás también los adoren por encima de todo; pues no desean ni permiten que, aunque toleren a regañadientes que los estados nos protejan, el libre albedrío nos permita someter la voluntad a la razón y viaje a sus olímpicos aposentos tras el puente de la valhalla acercarnos a ellos con telescopios y otros instrumentos para ver (para (no) creer) que nada hay más allá ni tras el inicio; cuando lo de aquella gran ºexplosión genuina.
Cómo dijo una tarde un *amigo, empecemos por el principio. Es más original y genuino.
Somos química, amigo, ( y agua :)))´ dijeron en el anuncio de bruce lee) somos producto de esa energía y cuando se nos acabe a mí me depositas a extramuros de cualquier camposanto, en lugar más que neutro, al margen de casullas, albas, estolas, religiones y de otros paganismos, para saludar a las comitivas nuevas y recordar a propios y extraños que entre llantos plañideros me vea envuelto, empático y deje que por mi garganta descienda el sabor amargo de la melancolía y la ausencia...de otros.
Deposíteme, no me incineren, en una aldea alejada de luces y alumbrados, fuera de sus muros, si los hubiere, para no entrar en sinrazones varias y me tomen por crédulo. Nada más antes de entrar, donde crezcan malvas reales y de las otras...locas o vulgares...pero largas, hermosas. Donde aunque me pisen soporte con humor cada huella desconocida; pues sólo deseo ver, despertando cada noche, las estrellas que hay arriba y me lleguen noticias de nuevos descubrimientos que otros hombres eruditos, no como yo, descubren cada día para asombro de todos.
Y pese a quien pese que tras el principio inicial, como ya dijo el susodicho amigo, no se esconde ni hay E/ente alguno que posea en sus manos capacidad de engendrar semejantes desencadenantes pues lo que es imaginado y, además, fuera real, sólo por el hecho de serlo ya sería medible y para nada mejor que todo lo que podemos ver tras las lentes de telescopios cada vez más potentes.
Son poderosas sinrazones las que los mueven a acaparar éticas y otras normas con las que mantener su poder y decidir por todos lo que unos pueden hacer y otros no; claro que en ellos no reza tal máxima y haciendo de sus capas sayos burlan sus tentaciones o vicios con confesiones altísimas y propósitos de enmiendas que aunque no sea verdad ellos erre que erre por si algún día tras todas esas estrellas o a través de centros o agujeros negros, incluso materia oscura, descubren que aún les queda esperanza, la que nunca se pierde, donde hallar a la tan filosofal piedra de sus esquizofrenias autocomendadoras.
Descubrir el profundo campo galáctico es como, tumbado boca arriba, apreciar el enredoso aroma de lo real del pasado lejano.
Incierto futuro que se forma con cada consecuencia nuestra y que desde aquel periplo africano cada día somos más hijos de las estrellas a las que regresamos imaginativamente en vida o al morir, hechos polvo.
A mí, si se puede, déjenme, para no molestar con charlas y rollos a los otros que descansan, fuera...Donde mi libre albedrío razone cada noche lo que fui aprendiendo.
Déjenme ante la tapia por si sacando unos botes me da por hacer un grafiti
Fascinante lugar ese núcleo por encima de Orión, alrededores incluidos. Ya me gustaría dar un garbeo, en moto, por él. d:D´
Privilegios reales, privilegios de bronce a caballo y del pedestal presidiendo la plaza a la vista. Ésta es la original.
Júpiter se presenta alienado con cuatro de sus satélites más visibles a simple vista; aunque aquí, en esta imagen uno de ellos, ÍO, se halla dentro de su brillo. Por eso sólo vemos tres.
Philip Glass: Estudio No. 5
Enfrentándose a los dioses del firmamento, esos que nacieron de la imaginación, miedo y el misterio, los hijos protegidos de Prometeo le usurparon un palo que tan de moda estuvo hasta hace poco y la emprendieron a golpes rebeldes; nocturnos, diarios.
En una encrucijada noche de acontecimientos, subidos a su atalaya hormigonada, fortín imaginario con decoraciones neocalcolíticas, que revelan sus temperamentos inquietos; no sujeto a predicados ni predicadores, ni verbos, ni palabras, pues el antiguo cobre de antaño es lo que cada uno cobre, se le pague o pegue. Cada vela que aguante su palo.
Y las estrellas moribundas, aquellas que lo fueran, despierten tarde y, al caer el sol, se levanten ellas; errantes acompañando mediante. d:D´
Alineación Venus y Mercurio
Miguel Belmonte: Conjunción Venus Mercurio
Orión y Pléyades como fondo de escena con mucho mito