29.11.11

OXÍMORON.





...OXÍMORON...
[Mais tiña outras rosas, pódense ver nesta outra páxina]
[Pero tenía otras rosas, se pueden ver en esta otra página]

25.11.11

ROBER MEDIERO o "no hay fallo". [la sonrisa refleja]

[A saca das vistas do seu pai reflexa unha segunda vez a daguerre do momento]
O sorriso sempre atento, lendo canto
pode na reflexa mirada do seu semellante, na estrada.
Non hai fallo,
expresa con máxima elocuenza
pra dicirche que está de acordo, contento.
Cando a mocidade que irradia alcánzache e penetra na túa cachola,
só esperas ver como chega.
Veloz, case alcanza o vento
Expóndollo, un día faloulle Hermes
tuteándoo deulle ás aguieñas, un agasallo de Céfiro. BD.

[La sonrisa siempre atenta, leyendo cuanto
puede en la refleja mirada de su semejante, en la carretera.
No hay fallo,
expresa con máxima elocuencia
 para decirte que está de acuerdo, contento.
Cuando la jovialidad que irradia te alcanza y penetra en tu cabeza,
sólo esperas ver como llega.
Veloz, casi alcanza el viento 
Planteándoselo, un día le habló  Hermes
tuteándolo diole  alas aquileñas, un regalo de Céfiro]BD.

[Bos días amicus:
Manteniéndome al margen de entes y abstractos hay que decir que la fortaleza personal, deportiva, temperamental y la autoformación humanista en este hombre sobrecógeme de tal forma que cuando subo a mi velocípedo para recorrer unos kilómetros de soledad, me conmueve tanto su recuerdo como su condición de persona y deportista.
Salvo por un conflicto que le impidió estar en el pódium de las estrellas que en cantidad han ganado más carreras de las grandes, bien hubiera sido él quien también lo hubiera conseguido de no ser por ese tremendo contratiempo.
Lo más alucinante es que tras un humilde velocipedista se escondía un hombre con una gigantesca capacidad humana que traspasando y escalando montañas por pistas de tierra tenía el poder altruista de los mecenas elegantes, en sus manos y en sus piernas.
Otros alcanzaron todos los podios pero tener un currículum como éste sólo se puede conseguir desde la humildad, el interés y la prudencia. Legendario heraldo.Interesantísimo.[PD: Durante muchos conflictos armados, en los países donde se produjeron, los mandos de los ejércitos de zona requisaban todo tipo de vehículos y ciclos de la población para su servicio anteponiendo fuerza mayor para sus causas. Con éste, como con otros no pudieron]
Breves saludos.
Deica logo amicus...]
Antes de la carrera
      [Hermano Bertg:
Y es que a mí, Róber,[tu padre y yo sabíamos que ibas a ganar y contigo llevarías a tu equipo] me recuerda a este corredor. Incluso al mítico Delio Rodríguez, el "meteoro galaico",de Ponteareas. Del que yo, cuando era un chaval, era su amigo]
 Después de la carrera

22.11.11

CRONOS/REA...

[Xentileza da Merce pra ilustrar ista páxina. É dun luar fermoso e antergo, coma a sutileza da mesma. Con ista daguerrre trátase de presentar o luar sosegado qué é a Terra mais o ceo nas noites cheas de romantismo]

¿Y el Universo hacia dónde se expande?
PLANTEAMIENTO:
El Universo no  sólo  se expande, se expanden los “objetos” que lo pueblan dentro de él. Son las galaxias, los cúmulos, las superagrupaciones, las que se expanden con todo el conjunto de ellas y de objetos (astros) a su vez.
¿Por lo tanto se desplaza en expansión el conjunto “conocido” cómo Universo? Sí. ¿Hacia dónde se desplaza? Muchas teorías coinciden en que esa expansión se produce en todas direcciones sin diferencia de dimensión, cómo vagando en el frío y distante (para nosotros que somos tan diminutos o más que un microbio comparados con sus enormes distancias medidas en tiempo/velocidad que ya ni en parsecs) espacio de expansión. Tal aseveración suena a redundancia y nos deja un seco e inútil argumento que no nos conduce a nada; por eso podríamos decir que las teorías más audaces (la mía) es que la pregunta se responde de otra forma.
[Gentileza de Dani Caxete para ilustar esta página por su efectismo explosivo para representar la energía cósmica transformadora. El universo profundo actual]

¿Hacia dónde se expande el Universo?
 Antes hablamos de la expansión de sus objetos dentro de la propia dimensión que debería ocupar el Universo. Ahora deberíamos dar la vuelta al concepto que tenemos del tiempo como una sucesión de la medida cronológica que respecto de una circunstancia anterior y de una futura respecto del presente que ocupamos nos planteamos todos los días. Esos sucesos acaecidos ya no existen pero perduran en nuestra memoria cómo un suceso ocurrido y del cual ya hemos obtenido un resultado que nos prepara para el futuro, futuro que aún no existe pero que se nos plantea tan irreal y distante si nuestra pretensión sobre él es ver en muchos días por delante; en cambio ese futuro es casi casi un presente si lo planteamos inmediato, tanto que enseguida se convierte en presente. Bien, pues teniendo grosso modo este pequeño planteamiento podrías, ahora sí, imaginar que si ese Universo, en el cual vivimos, con sus objetos no se expande (pues si sus objetos se expanden no pueden alcanzar un límite y allí colisionar entre sí en un enjambre desastroso que los condujese a una nueva Big-Crunch que no está motivada por nada necesario) en ninguna “DISTANCIA” por ti conocida, sólo nos quedaría pensar que este Universo Se EXPANDE en el TIEMPO. Su expansión se está produciendo en El TIEMPO y a su vez va ocupando un espacio. Pudiera parecer sencillo pero es algo, no tanto, más complejo de lo que parece. La expansión en el tiempo es el que crea el espacio. Donde unos objetos van desapareciendo y otros se van creando en la misma medida en que sus sustancias se van deshaciendo para viajar salvando enormes distancias y volver a formas jóvenes “células” de astros que configurarán su nuevo aspecto. Cómo recordarás, hablábamos hace un instante de unos hechos acaecidos en una situación, la cual respecto del presente llamamos pasado y la cual respecto de lo que imaginamos nos ocurrirá, llamamos pasado o futuro. Pero cómo ya planteó Heráclito, ya nada es igual, pues tanto, el mismo tiempo que transcurre como el lugar y nosotros mismos no estamos en clara quietud sino en lento movimiento; por lo tanto nuestras células también habrán superado esa transición de esos instantes y serán cada vez un poco más diferentes o más viejas...
[Concepto artístico del autor sobre la sucesión de posibles universos simultáneos, contenidos en sí mismos, siendo a su vez continentes]
En el Universo su expansión como conjunto se produce dentro del tiempo y a su vez creando espacio. ¿Pero qué espacio y dónde se produce ése? Tal vez una de las teorías nos hable de un “movimiento” de expansión dentro de un Universo Mayor; otras nos hablan de Multiversos, algo nada descabellado; y otras hablan de un conjunto de pequeños universos que se van creando y destruyendo en función de la medida en que sus objetos alcanzan una determinada vejez y ya no pudiendo rehacerse más veces entre sí son implosionados y/o engullidos para dar lugar a un nuevo/s universo que se vuelve a engendrar dentro de ese Tiempo, pues el espacio que ocupaban ya no existe.
No voy a entrar en la definición del tiempo que de ella han dado científicos cómo Einstein o de otros muchos que unas veces como científicos y otras como filósofos y/o pensadores han postulado sobre el tiempo.(tengamos en cuenta que el tiempo es imparable, no se puede parar, es inmutable e irreversible, tal y como nosotros lo conocemos) Es interesante saber, debes saber, que una cosa es tu /nuestra medida del tiempo y nuestra dimensión tan finita y contingente que comparados con la medida del tiempo de los grandes objetos espaciales es ínfima e insostenible, ni siquiera un suspiro, empleando una leve metáfora. Bien, pues ellas también tienen un tiempo de duración pero es tan inmenso que se nos escapa al razonamiento que empleamos aquí; entonces deberías imaginar que hay un Tiempo mayor que se crean y es, por así decirlo, simultáneo a esa expansión. Creado ese tiempo (el cual es existente en sí mismo) sobreviene el espacio para que sus objetos continúen en expansión. El problema es saber a dónde conduce ese final, si es que hay un final. El final tal y cómo nosotros lo entendemos no es ni debe ser así. Su final es tan distante y tan lejano (tanto en tiempo como en espacio) que nos conduce a plantearnos nuevas aproximaciones nada descabelladas sobre esa expansión.
Pero eso es un tema que dejaré para un posible planteamiento posterior, replantearlas por quién quiera para que la explicación sea más clara si no lo hubiese sido ya.
Breves saludos.



Tampoco pretendo hacer una tesina de todo esto y por ello mis palabras están algo ligeras de conceptos y se plantean, o eso intento, de forma filosófico frugal. Por ello es posible.
Deica logo amicus.




[Esta entrada ya se había planteado en otros blogs con fechas de 2009, 2010, 2011]                   

16.11.11

G-ALICIA O PAÍS DAS MARABILLAS



Taranis - Desencontro
O día chega ao seu fin cando o sol móstranos os seus restos todos entendemos
que il nunca durme e déitanos nunha dura  xornada de recollida.
Derradeiramente, o día faise na cociña entre elas unha tixola e saborosas
           ásanse e cocen pra tomar entre viño ou leite que as embadurne.
Pequenos magostos de conseconzas alixadoiras  
onde só a noite agocha un novo amencer amornado
pra unha rebusca nova; outra vez volta ao traballo, ao eido;
de volta quedan os días da  xeitura  do verán cálido.
Leiras  de centeo e trigo; espigas  de millo penden nas galerías
nun  xeitoso secado, evitando con altivez a rateira  chegada
Empréganse istas en ausenza de horreos e canastos
pra moitos mesteres que bendigan colleitas ao sol do día.d:D´

[ El día llega a su fin cuando el sol nos muestra sus restos todos entendemos
que él nunca duerme y  nos acuesta en dura jornada de recogida.
Finalmente, el día se hace en la cocina entre ellas una sartén y sabrosas
se asan y cuecen para tomar entre vino o leche que las embadurne.
Pequeños magostos de consecuencias aliviadoras
donde sólo la noche esconde un nuevo amanecer templado
para una rebusca nueva; otra vez vuelta al trabajo, al campo;
atrás quedan los días de siega del verano cálido.
 Campos de centeno y trigo;  mazorcas de maiz cuelgan en las galerías
en un oportuno secado, evitando con altivez la ratonil llegada.
Se emplean éstas en ausencia de horreos y canastos
para muchos menesteres que bendigan cosechas al sol del día ]BD

[Hay términos localistas y otros trastocados en e, i, que enriquecen las diferentes formas galaicas.
"O Souto do Enconto" es ligera metátesi de encanto, encantado, encantada]

10.11.11

NEPENTHES.


Veu a  facerme unha *vesita e ao fixarse na pranta da fiestra, dixo:
- Seica, agora, dedícasche ao cultivo de condons.
Logo dun intre de desconcerto rímonos.
Aiche algúns  *jichos que teñen agudas *comparanzas.BD.

Vino a hacerme una visita y al fijarse en  la planta de la ventana, dijo:
- Así que, ahora, te dedicas a cultivar preservativos.
Después de un instante de desconcierto nos reímos.
Algunos tipos tienen agudas comparaciones.BD.

[*Localismos, otros usos similares, con  e  y  jeada]
[Cuando le conté que se trataba de una Nepentes, una planta carnívora, insectívora, salió como alma que lleva el diablo]

5.11.11

2011, UNA ODISEA "DESPACIO".


Un correo de preaviso fue suficiente para hacer el equipaje nocturno en marcha singular.
Una llamada de confirmación hizo el resto; ser el piloto del Capitán Danikxt
 hacia las laderas del Norte. El viaje a media noche, cuando la madrugada despierta
y con ella los de hábitos nocturnos. Insectos, anfibios y otras especies que nos rondaron
por el camino. Retirado el telescopio, a la una y treinta emprendimos viaje por entre las piedras
de una calzada tortuosa, tanto como giros se nos presentaban rodeando regatos y rocas.
Meteoritos estáticos que un día se desprendieron sin causar impactos y daños.
La llegada, a mitad de camino, al cóncavo, a la hoya, nos puso al tajo.
 Artilugios necesarios,
útiles preparados y una serie de expertas mañas en sus manos hicieron el resto.
Un termo de mi carga, con café fue necesario para soportar el rigor nocturno.
 Marcaba mi reloj de pulsera las tres y tres eran los grados cercanos a cero.
Nuevo avance, nuevo periplo entre moles de granodioritas que sintiendo los senderos de agua
ya acumulaban las turbas y más turbas lo que en días venideros, ahora sólo era una muestra.
Un cielo, único, despejado, sin luna, se presentaba inmenso para los intentos fotoastronómicos.
Desplegó toda su experiencia, su ciencia y mientras me instruía corregía con hábil manejo
la pequeña nave de imágenes que luego nos traeríamos.
Las cinco al regreso.
 Todo a los hombros con las manos lavadas de manipular salamandras con delicadeza espacial.
 Dóciles modelos sirvieron para  fotografías de color plenas en tonos suaves desprendidos de la noche,
 allí donde las pinturas de luces por incapacidad no pudieron llegar.
El alba nos alcanzó a una hora del haiga, quien gustoso  nos conduciría a las puertas megalopolitanas.
Despuntó Lorenzo, como siempre, por el Este y
 describiendo su arco habitual se elevó sin contemplaciones a reventar nuestras pupilas de dilatadas y oscuras horas.
Temblorosa mañana un viento azotó las ramas de las frondas en una cima cercana; últimos recuerdos en las cajas mágicas para
 una vuelta feliz y dicharachera.BD.

[Gracias Amicus DANIKXT por los conocimientos adquiridos
y haber compartido un astronómico y fantástico viaje al firmamento. Gracias maestro.
Las cosmofotografías son propiedad de Dani Caxete]


1.11.11

LAS HISTORIAS SE REPITEN ( I )


Haiche veces que doe o estar e o ser
Ás veces pasa o indecibel
Haiche veces que doe o qué ver
cando o home busca o apetecibel
Cando o  fame asoma
a espera é o corrente
Por un recanto impacente
coñecendo as súas moitas limitazóns
avidez de presa perdoabel
seu *colo entra ruxindo consolo
do seu determismo atroce subxugado
co que alivar seu dor allea
coma humán é padecelo. BD.

Hay veces que duele el estar y el ser
A veces ocurre lo indecible
Hay veces que duele lo qué ver
cuando el hombre busca lo apetecible
Cuando el hambre asoma
la espera es lo corriente
Por una esquina impaciente
conociendo sus muchas limitaciones
avidez de presa perdonable
su *colo entra rugiendo consuelo
de su determinismo atroz subyugado
con el que mitigar su dolor ajeno
como humano es padecerlo.BD

[*Colo/colon/intestino/cólico]

[A Berto y a mí nos sorprendió a punto de cenar en Casa de Pepe Calviño (tan afable y hospitalario como excelentes son sus mariscos y comidas), en el alto del Calvario; entonces apareció balbuceando palabras indescifrables y preparamos unas monedas. Pepe se disculpaba por tan inadecuada visita. A nosotros no nos importaba. Le indicó donde sentarse y esperando unos instantes le trajo un gran plato de buenas viandas. Eran las once, tal vez, y mientras nosotros a lo nuestro, él devoró aquellos manjares ansiosamente que sólo la deferencia de nuestro anfitrión fue capaz de ofrecer. Se disculpó, nuevamente, era innecesario. Se fue como entró y le ofrecimos las monedas preparadas. Las cogió  inmediatamente, se las entregó a Pepe, con ellas deseaba pagar la cena. Sin posibilidad de otra cosa se despidió de igual modo. Las monedas retornaron, pero se fueron para el bote.

Hace más de treinta años bajaba la calle sobre un carro de bolas un mendigo, un bohemio, que recogía chatarra para subsistir de algo y comer. Viajaba algunas veces al año a Barcelona y, en el tren, cuando regresaba contaba historias increíbles de un hombre dando voces feroces entre dos rocas. Entonces todos reíamos con él entre tinto y tinto unos calamares en tinta, pan y algo de blanco.
Luego, un día, desapareció para siempre; nos enteramos como se entera todo el mundo, por la prensa y otros medios, supongo. El vientre hinchado...
Adiós para siempre amigo EDUARDO.] BD.